ارزیابی برنامه درسی: معنا، روش شناسی و کاربرد

نخستین بار در زمینة نوآوری آموزشی بود که ارزیابی برنامة درسی به عنوان دانش سازماندهی شده و توسعه یافته و به عنوان یک زمینة تخصصی ظهور پیدا کرد. نخست در امریکا و در خلال سالهای ۱۹۳۰ و در دهة ۵۰ در انگلیس تقاضا و تمایل برای ارزیابی برنامة درسی به سرعت رشد کر د. با توجه به سرمایه‌گذاری های قابل توجهی که به منظور تدوین برنامه های درسی جدید به دلایلی چون نیازهای در حال تغییر و عدم تناسب با سیستم‌های آموزشی جدید انجام میگرفت، ارزیابی ماهیت و کیفیت اصلاحات برنامه ریزی شده برنامة درسی را الزامی کرد . با وجود اینکه ارزشیابی در برنامة درسی ریشه در ارزشیابی آموزشی، آزمون و اندازه گیری دارد ولی امروزه از آن به عنوان بخشی از برنامه ریزی درسی یاد می شود . به طور مشخص ، ارزشیابی برنامة درسی شکل واحد و شناخته شده ای ندار د؛ به طوری که در بین دو حو زة بسیار پیچیدة دانش (ارزشیابی و برنا مة درسی) قرار دارد که هر کدام دارای دسته های متفاوت از رویکرد ها، تعاریف و مدل های متنوع هستند. برای پی بردن به نظرگاه های متنوع در ارزیابی برنامة درسی، به طور کلی، دیدگاه های معرفت شناسی و هستی شناسی وجود دارند که می توانند مبنایی برای بررسی رویکرد های ارزیابی در برنامة درسی و خود برنامة درسی باشند. در این مقاله ، سعی می شود از دو دیدگاه به بررسی یک محصول » ارزشیابی در برنامة درسی بپردازیم: دیدگاه اول، برنا مة درسی را به عنوانیک محصول ثابت می نگرد و به دنبال ارائة مجدد آنچه که رایج ا ست، میباشد و از آن به عنوان دیدگاه سنتی نام برده می شود، این رویکرد ریشه در ایدئولوژی تحصلی ۲ دارد . رویکرد  دوم ، و بسیار جدیدتر، که به عنوان تحول در برنامه درسی شناخته شده بر اساس پارایم ساختن گرایی و دیدگاه پژوهش مشارکتی  بنا شده است. این دو پارادایم ، در عر صة برنامه درسی و ارزشیابی، دارای تئور یهای متفاوتی در مورد ماهیت واقعیت، ماهیت دانش، فرایند دانش و ارزشگذاری دانش هستند که در مورد آنها اتفاق نظر ندارند.